We kunnen er niet omheen na het drama van Antwerpen.
Er zijn wantoestanden in onze gevangenissen. De gevangenen zijn boos, de cipiers ook, en de brave burgers lijken hun verontwaardiging al lang niet meer meester.
Bij sommige opiniemakers en politici schuilt een eigen agenda achter die verontwaardiging.
Het is al te gemakkelijk scoren op de kap van justitie.
De overbevolking van de gevangenissen is geen probleem van gisteren, wel integendeel.
Initiatieven om de overbevolking terug te schroeven werden gevolgd door een ruk naar repressiviteit met het omgekeerde effect.
Een manifest gebrek aan infrastructuur en middelen speelt hierin zeker een rol.
Dit is trouwens een algemeen probleem van justitie.
En toch blijft er die primaire roep om wraak, om opsluiting.
"Opsluiten en nooit meer vrijlaten!". "Straf is straf."
Een (te lange) gevangenisstraf doet nochtans meer slecht dan goed.
Loutere opsluiting, zonder enige vorm van ondersteuning, in slechte omstandigheden dan nog verbetert helemaal niemand. Wel integendeel.
Waarmee we op onze titel komen.
Op 22 februari 2024 werd het nieuwe Strafwetboek goedgekeurd, met daarin een duidelijk uitgangspunt:
"Het uitgangspunt is meer straffen op maat en de gevangenisstraf als laatste redmiddel of ultimum remedium. De gevangenisstraf wordt niet langer beschouwd als oplossing voor alles, maar als één van de mogelijke straffen."
(https://www.teamjustitie.be/2024/02/22/na-150-jaar-is-er-een-nieuw-strafwetboek/)
Het is hoog tijd om het nieuwe Strafwetboek eer te brengen.
De praktijk is nu nog veel te veel deze van de repressie en de zware gevangenisstraf.
Advocaten, procureurs, rechters: werk richting straffen op maat.
De cipiers zullen u dankbaar zijn.